๑.๑ ประวัติส่วนตัว
ชื่อ นายสุข นามสกุล อุปคำ
เชื้อชาติ....ไทย.....สัญชาติ......ไทย................เลขประจำตัวประชาชน 35710-00407-59-4
วัน เดือน ปี ที่เกิด ...5........ / ........ธันวาคม .. / ........2479..... อายุ......84.......... ปี
ภูมิลำเนา (บ้านเกิด).......บ้านป่าแดด
ที่อยู่ปัจจุบัน (ที่สามารถติดต่อได้)
บ้านเลขที่.....92...... บ้าน ....บ้านป่าแดด หมู่ที่ ...3.......... ตำบล .....ป่าแดด...................
อำเภอ .......แม่สวย........ จังหวัด ....เชียงราย......... รหัสไปรษณีย์ ......57180…………………
สถานที่ทำงาน/กลุ่ม.....ที่บ้านป่าแดด โทรศัพท์ ..........................................................
วุฒิการศึกษา / ระดับการศึกษา………ประถมศึกษา…………ป.4…………………….…………………
ปัจจุบันประกอบอาชีพ......เกษตรกร ..............................................................................
๑.๒ ประวัติครอบครัว
ชื่อบิดา........พ่ออุ้ยมา อุปคำ ชื่อมารดา ........แม่อุ้ยปา อุปคำ
อาชีพบิดา.......เกษตรกรรม .........................อาชีพมารดา...........เกษตรกรรม.......................
เป็นบุตรคนที่ ............3......................ในจำนวนพี่น้อง ..........3.............................คน
๒. ประวัติชีวิตและผลงาน
๒.๑ มีความรู้ความสามารถ/ความเชี่ยวชาญ ทางด้าน...... การจัดทำของเล่นพื้นบ้าน เต่ากะลา สะบ้า ก๊อบแก๊บ พัดลมหมุน ลิงไต่ราว ลูกโว้
๒.๒ การเรียนรู้จากชีวิตในวัยเด็กจนกระทั่งได้รบการถ่ายทอด ได้เรียน จนมีความรู้ มีความสามารถ
มีความเชี่ยวชาญ ในงานที่ทำ หรือประกอบอาชีพ (ได้รับการถ่ายทอดจากใคร/ที่ไหน/อย่างไร/ใช้เวลาเท่าใด)
.ค้นคว้าศึกษาด้วยตนเอง และการได้รับการถ่ายทอดจากช่างสมัยก่อนจากพ่อแม่ ไม่มีของเล่นเหมือนสมัยนี้
ได้นำไม้ไผ่มาดัดแปลงคิดทำเองบ้าง
๓. ผลงานที่ปรากฏ
๓.๑ ผลงานที่ประทับใจ ได้รับการยอมรับ ได้รับการยกย่อง เกียรติคุณ เกียรติบัตร รางวัล เป็นประโยชน์กับสังคมในการแก้ปัญหา และพัฒนาชุมชน/สังคม ได้ถ่ายทอดภูมิปัญญานี้ให้ใครบ้าง/อย่างไร
- ผลงานได้ออกนำเสนอที่เมืองทองธานีกรุงเทพมหานคร
- ทำผลงานจำหน่ายให้แก่ผู้สนใจ เช่นโรงเรียน
- มีเด็กและเยาวชนจากถิ่นต่างๆมาศึกษาดูงานและชื้อไปเป็นของที่ระลึกหรือเอาไปเป็นของเล่น
๓.๒ ข้อคิด ความภาคภูมิใจ แรงจูงใจในการทำงานของภูมิปัญญา และข้อเสนอแนะของภูมิปัญญา
- ดีใจที่ทำให้ทุกคนได้เรียนรู้และสืบทอดของเล่นพื้นบ้านไปใช้และบางคนก็เอาไปเป็นของอนุลักษณ์ไว้